Director's Cut

Είκοσι δύο.

Άργησα λίγο, μα δεν γινόταν να μην γράψω κάτι με αφορμή τα γενέθλια. Τρίτος χρόνος, πάω για καθιέρωση.

Πέρασε μια βδομάδα, ήμουν έξω βλέπεις. Πολύ έξω. Έξω από τη χώρα. Έξω από την ήπειρο. Έξω από αυτό το κομμάτι γης. Πέρασα τον Ατλαντικό.

Μαλάκα μου, πήγα Αμερική.

Και δεν ήθελα να φύγω. Και θέλω να ξαναπάω.

Είκοσι δύο το λοιπόν. Να μία καλή ηλικία να σε χτυπήσουν τα υπαρξιακά σου στη μούρη. Είκοσι δύο.

1. Εγώ πότε θα πάρω πτυχίο;

2. Το θέλω με βαθμό ή δε με νοιάζει;

3. Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;

4. Πού θα κάνω ειδικότητα;

5. Ευρώπη ή Αμερική; Ή μήπως Καναδά; Η Αυστραλία πέφτει μακριά.

6. Παθολογία ή χειρουργική;

7. Πότε θα παντρευτώ;

8. Άραγε θα παντρευτώ;

9. Εγώ πότε θα γίνω μάνα;

10. Θα γίνω καλός γονιός;

11. Πότε θ’αρχίσω δίαιτα;

12. Και γυμναστήριο;

13. Πότε επιτέλους θα μάθω να περπατάω με τακούνια;

14. Πώς βάζουν λακ;

15. Προφυλακτικά ή αντισυλληπτικά;

16. Κιθαρίστας ή ντράμερ;

17. Ποιο είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν;

18. Πώς ζει κάποιος έτσι, εδώ, τώρα;

19. Πώς ζει κανείς μόνος του;

20. Πώς είναι να είναι κανείς ενήλικος; Κανονικά εννοώ, όχι μόνο ηλικιακά.

21. Πώς κρατάς τους φίλους σου φίλους σου;

22. Γιατί έτσι;

Χέσε ψηλά κι αγνάντευε.

Ο Πωλ το έθεσε πιο κομψά. Λετ ιτ μπη.

Blackjack, σαναλέμε εικοσιμία. Τραβάς φύλλα μέχρι να φέρεις άθροισμα εικοσιένα ή τέλος πάντων μέχρι να νικήσεις τη Μάνα. Τον κρουπιέρη που λένε και στα καζίνα. Μπούρδες. Η τριανταμία είναι καλύτερη, και έχει και το φύλλο άσσο-τέσσερα που κερδίζει τα πάντα. Εκτός από το τριάντα ένα φυσικά.

Εικοσιμία, σαναλέμε είκοσι ενός. Είκοσι ενός χρονών πρέπει να είσαι τουλάχιστον για να παίξεις σε καζίνο. Στην Αμερική πίνεις και μπύρα άμα θες.

Κι έτσι όπως κάθεσαι ακουμπώντας το ένα χέρι στην τσόχα και κρατώντας στο άλλο χέρι το τζιντόνικ, μετράς τα χαρτιά κι υπολογίζεις, έφτασες τα εικοσιένα, στοπ τώρα. Και σε κοιτάζει η Μάνα και σε ρωτάει τι θες να κάνεις μετά. Πώς θα συνεχίσεις; Θα πάρεις το ποτηράκι σου και θα πας αλλού ή θα συνεχίσεις να τζογάρεις; Μετρώντας να φτάσεις τα εικοσιδύο και μετά τα εικοσιτρία και μετά τα εικοσιτέσσερα και μετά τα εικοσιπέντε και μετά τα…

Και διαλέγεις να συνεχίσεις φυσικά γιατί έτσι παν’αυτά. Ως τα εικοσιένα σου κάθεται καλά το φύλλο και αράζεις. Ωραία είμαστε εδώ, ας συνεχίσουμε.

Σλουρρρρ, τραβάς γουλιά από τον τζιντόνικ σου. Χιτ μι. Οχτώ, δεκαοχτώ, είκοσι, ρίξε κι άλλο, το’χω, ντάμα, φτου γκαντεμιά, τριάντα, κάηκες.

Δεν πα’ να ρίξεις καμιά ματιά στο πόκερ καλύτερα;

Εγώ πάντως προτιμώ την πρέφα. Ξεκινώ με κάσα τριάντα και κατεβάζω. Κι άμα μου κάτσει καλή καραμπίνα το φωνάζω εννιά άχρωμα και μαζεύω καπίκια να φαν’ κι οι κότες.

Αυτό μάλιστα. Άμα χάσεις κερνάς λουκουμάκι και πάμ’ απ’την αρχή. Άμα κερδίσεις είσαι ο άρχοντας της πρέφας και παμ’ απ’την αρχή. Δίκαια πράγματα. Πονταρίσματα κι αηδίες. Κι άμα δε σου κάτσει καλό το φύλλο «Ιχ. Ανατριχιαστικό! Πάσο». Και σε πληρώνουν κιόλας.

Με πιάνεις;

Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ’ένα κρουασάν είναι να το αλείψεις με μερέντα και να το φας.

Του χρόνου θα δοκιμάσω το τάβλι.

Είμαστε άνθρωποι. Και ως τέτοιοι τρέφουμε αισθήματα για άλλους ανθρώπους, είτε διαρκείας, είτε προσωρινά, δυνατά ή χλιαρά, αρνητικά ή θετικά. Τίποτα περίεργο ως εδώ. Το αξιοπερίεργο είναι το εξής. Ένα μικρό μέρος, πολύ μικρό, από αυτά τα αισθήματα χαίρει ανταπόκρισης. Κοινώς, η χυλόπιτα είναι στάνταρ στο μενού ημερησίως. Με διάφορες παραλλαγές βεβαίως βεβαίως. Παραθέτω ορισμένες:

Πρώτα απ’όλα, η ερωτική χυλόπιτα. Γουστάρεις γκομενάκι κι αυτό στο παίζει βαρύ πεπόνι. Ασκείς γοητεία εσύ, τίποτα. Βάζεις πειθώ και στυλ, τίποτα. Δε σε γουστάρει το γκομενάκι, φιλαράκο, τι να κάνουμε. Παίζει να βαρέσεις και μια χαζογκομενίαση, αλλά τελικώς το παίρνεις απόφαση. Δε γουστάρει, πάμ’ παρακάτω.

Ακολούθως, η φιλική χυλόπιτα. Έχεις φιλαράκι και το εμπιστεύεσαι. Είναι φίλος σου με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ώσπου μια μέρα σε παρατάει ξεκρέμαστο στη μέση του δρόμου να ψάχνεσαι. Ή σε πουλάει ο φίλος-λαδέμπορας για μια χούφτα δολλάρια. Ή έστω, ευρώ. Ή λίρες. Άντε να την ξεπεράσεις αυτή τη χυλόπιτα.

Έπειτα, η κρύα χυλόπιτα. Και να που έχεις βρει ένα άτομο και το θεωρείς πολύ κουλ ρε παιδί μου. Το θαυμάζεις σαν να λέμε. Αποζητάς την επιδοκιμασία του. Σε νοιάζει η γνώμη του. Και να που προσπαθείς να σε προσέξει, να που προσπαθείς να το μιμηθείς, να που προσπαθείς να αποδείξεις τον εαυτό σου, να που τρως τη χυλόπιτα, γιατί κατά πως φαίνεται οι προσπάθειες δεν πιάσανε τόπο.

Τέταρτη, η γονεϊκή χυλόπιτα. Ναι, ναι, καλά καταλάβατε. Είτε είσαι κόρη είτε είσαι γιος, η γονεϊκή χυλόπιτα είναι από τις χειρότερες και χωρίζεται σε γονεϊκή χυλόπιτα πρώτου βαθμού, όπου ο γονιός δεν εγκρίνει τις επιλογές σου αλλά σε υποστηρίζει, γονεϊκή χυλόπιτα δευτέρου βαθμού, όπου ο γονιός αμ δεν εγκρίνει τις επιλογές σου, αμ δε σε στηρίζει, η γονεϊκή χυλόπιτα τρίτου βαθμού, όπου ο γονιός σε διώχνει μακριά του, και η γονεϊκή χυλόπιτα τέταρτου βαθμού, όπου ασ’τα να πάν’ στο διάολο, ψάξε αλλού για γονείς.

Λαστ μπατ νοτ λιστ, η ιντερνετική χυλόπιτα. Τα’χουμε ξαναπεί. Facebook, Twitter, Tumblr, msn, yahoo messenger, skype, gtalk, buzz, meme, friendfeed και όλα αυτά τα site κοινωνικής δικτύωσης και μη. Γνωρίζεις κόσμο εκεί. Ακολουθείς, προσθέτεις, ζητάς άδειες, αιτήσεις και βρίσκεις ανθρώπους μ’ένα σωρό τρόπους. Και βρίσκεις και κάποιον που σε ενδιαφέρει. Για οποιοδήποτε λόγο. Και τους στέλνεις ένα request. Και τζουπ τρως ένα ignore μεγαλοπρεπέστατο και μένεις με το πουλί στο χέρι. Να αναρωτιέσαι. Μα γιατί;

Πολλές οι χυλόπιτες που τρώμε εμείς οι άνθρωποι. Τόσες που αναρωτιέμαι, γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα με άλλους ανθρώπους αφού μας απορρίπτουν έτσι στην ψύχρα; Λίγοι και καλοί θα μου πεις. Αξίζει τον κόπο όμως;

Γαμώ την κοινωνία μου, θα πάω να κάτσω πάνω σ’ένα βουνό και θα σας βλέπω όλους από ψηλά. Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας αλλά δεν θα σας έχω ανάγκη. Γιατί είμαι ο Χουλκ.

Τον τελευταίο καιρό το μυαλό μου υπολειτουργεί. Ή καλύτερα, δυσλειτουργεί. Ή υπολειτουργεί δυσλειτουργικά. Έχω βγάλει ταχύτητα και το ‘χω στο ρελαντί. Είναι χαμένο και το ψάχνω. Where is my mind? που λένε και οι Pixies.

Λόγοι πολλοί, δικαιολογία καμία. Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει, είπαν ο Γκόγκος κι ο Μπαγιαντέρας. Δεν είχαν κι άδικο.

Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει

Η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει

Δεν ησυχάζω και στον ύπνο που κοιμάμαι

Εσένα πάντα αρχοντοπούλα μου θυμάμαι

Μες στης ταβέρνας τη γωνιά για σένα πίνω

Για την αγάπη σου ποτάμια δάκρυα χύνω

Λυπήσου με μικρή και μη μ’αφήνεις μόνο

Αφού το ξέρεις πως για σένα μαραζώνω

Αχ παιχνιδιάρα πάψε τώρα τα γινάτια

Και μη μου κάνεις την καρδούλα μου κομμάτια

Με μια ματιά σου σαν μου ρίχνεις αχ πώς λιώνω

Μαζί σου ξέρεις τον ξεχνάω κάθε πόνο