Ω ωραίε μου,
Ω Πανέμορφε Πρίγκηπά μου, πόσο μου έχουν λείψει τα μεγάλα μαύρα μάτια σου, να με κοιτούν υγρά, γεμάτα θλίψη και γυαλάδα, αυτή που το αλκοόλ και ο φτηνός καπνός που τόσο σιχαίνομαι, γιατί, αγάπη μου, τη σιχαίνομαι αυτή σου τη συνήθεια, κιτρινίζει τα λεπτεπίλεπτα και στιβαρά σου δάχτυλα, βρωμίζει με θολούς καπνούς τα χυτά σου μαλλιά, αλλά πάνω απ’όλα, μελαχρινέ μου Πρίγκηπα, καταστρέφει τα δυο σου πνευμόνια. Τα όργανά σου αυτά που παράγουν την υπέροχη βραχνή φωνή σου. Και αν πάθεις τίποτα, μελαχρινό μου όνειρο, πώς θα μπορέσεις να μου ξαναπείς πόσο μ’αγαπάς, εμένα, την Πριγκίπισσά σου, την σκλάβα του έρωτά σου, της ομορφιάς σου, των σκέψεών σου. Ω ναι. Γιατί αυτό είμαι, εξωτικέ μου μάγε. Σκλάβα, δούλα, υποχείριό σου, ό, τι θες με κάνεις. Ορίζεις τη σκέψη μου, τη διάθεσή μου, την επιθυμία μου για ζωή, για δουλειά. Κι όταν καλέ μου Πρίγκηπα έφυγες εκείνο το βροχερό απόγευμα, η καρδιά μου ράγισε και έσπασε σε μικροσκοπικά θρύψαλα. Και ποιος μπορεί να τα ενώσει πάλι, κανείς. Μόνο εσύ, αστέρι μου σε νύχτα χωρίς φεγγάρι. Γι’αυτό, μελαχρινό μου όνειρο, εγώ σε περιμένω εδώ, στο ίδιο φτηνό ξενοδοχείο, στο ίδιο φτηνό δωμάτιο, το έχω φυλάξει ίδιο, ακριβώς όπως το άφησες όταν έφυγες, μέχρι και το ξυραφάκι που χρησιμοποίησες εκείνο το πρωί έχω κρατήσει στο ίδιο σημείο. Απόρθητο κάστρο έχω φτιάξει το υγρό, σκοτεινό δωμάτιο που φιλοξένησε τον έρωτά μας, αυτόν τον μεγάλο έρωτα, τον μοναδικό έρωτά μας, που είναι τόσο δυνατός που ακόμα σε περιμένω εδώ, μετά από τόσο καιρό, κι ας έχουν μακρύνει τα γένια σου, κι ας έχεις βγάλει ρυτίδες στα πλάγια των μαύρων σου, λάγνων σου ματιών, κι ας έχουν ασπρίσει τα κορακίσια σου μαλλιά, να επιστρέψεις σε μένα, Ωραίε μου, Άρχοντά μου, Πρίγκηπά μου.
Σημ.: Η παρούσα επιστολή δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο, αν και είχα κάποιο στο μυαλό μου όσο την έγραφα. Αποτελεί απόδειξη την επιρροής που μπορεί να ασκήσει ένα μυθιστόρημα και το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα του. Εμπνευσμένο από τον Τζον Φάντε και το έργο του Ρώτα τον Άνεμο (John Fante, Ask the Dust). Σ’αυτό βασίστηκε και η ομότιτλη ταινία με Κόλιν Φάρελ και Σάλμα Χάγιεκ. Την οποία δεν έχω δει, αλλά τώρα που το διάβασα, θέλω να τη δω διακαώς!
Ask the Dust
Director's Cut 