Τούτη ‘δω η σκέψη θαρρώ αξίζει κατιτίς παραπάνω από ένα απλό τουίτ.
Να τη λοιπόν.
Άμα έχεις χάσει πρόσωπα, το να χάνεις πράγματα χάνει κάπως τη σημαντικότητά του.
Αυτό ήταν. Κάτι παραπάνω από ένα τουίτ, κάτι λιγότερο από ένα ποστ.
Posts Tagged ‘θρήνος’
Άστρα μη με μαλώνετε που κατουρώ τη νύχτα.
Το έχω ξαναπεί. Δεν τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς. Τι λόγια να πω σε κάποιον που δεν ξαναδώ ποτέ; Για κάποιον που δεν θα ξαναδώ ποτέ; Δε μπορώ λέμε. Γι’αυτό θα χρησιμοποιήσω τα δικά του λόγια. Δεν είναι λόγια αποχαιρετισμού, είναι απλώς ατάκα τσαχπίνικια και χιουμοριστική, όπως κι αυτός.
Άστρα μη με μαλώνετε που κατουρώ τη νύχτα.
Από όλα όσα είχε πει δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελε να τον μνημονεύουμε γι’αυτά τα λόγια. Ως παρακαταθήκη δεν λένε και πολλά. Αλλά δε με νοιάζει, γιατί για μένα συμβολίζουν αυτόν στη ζωή μου. Τα καλοκαίρια στον μύλο, το Πάσχα στο Πεύκο, τις ρέγουλες, τους χοχλιούς τους ανεμολιαστούς, τον παππού μου. «Αδέρφι!»
Άστρα μη με μαλώνετε που κατουρώ τη νύχτα.
Θείε Γιώργο.
Καλά να περνάτε τ’ αδέρφια εκεί που σμίξατε τώρα.
Βροχή και αποχαιρετισμοί.
Ξύπνησα σήμερα κι έβρεχε. Ξύπνησα νωρίς ενώ είχα κοιμηθεί αργά. Φυσικά σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια. Είχα να πάω να αποχαιρετήσω. Δεν τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς.
Αμηχανία. Ξέχειλη, τρελή, κυριαρχική. Φυσικό επακόλουθο τα χαζά αστεία και οι άγαρμπες κινήσεις. Δεν τα πάω καλά με τους αποχαιρετισμούς λέμε. Μη μου ζητάς να πω δυο λόγια. Δεν ξέρω τι να πω, θα πω καμιά βλακεία. Δεν αποχαιρετώ ποτέ. Ακόμα και όταν φεύγω δε λέω «γεια», λέω «φιλάκια». Δε μπορώ να κάνω περίληψη της ζωής σου, ούτε να εκθειάσω τις χάρες σου κρύβοντας διακριτικά τα ελαττώματά σου. Είσαι και οι χάρες και τα ελαττώματά σου. Είσαι τόσα πράγματα, έχεις κάνει τόσα πράγματα, εγώ ούτε καν τα ξέρω όλα αυτά που έχεις κάνει, πώς θα μιλήσω για σένα; Και μάλιστα εν συντομία; Και να σε αποχαιρετήσω κιόλας; Δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώ.
Και δεν θέλω κιόλας. Δεν θέλω να σε αποχαιρετήσω, δεν θέλω να φύγεις, δεν θέλω να αισθάνομαι το κενό που θα αφήσεις όταν θα φύγεις τελικά. Άσε που έχω παραλύσει από την αμηχανία. Γι’αυτό και θα χαχανίσω δυνατά στην πιο ακατάλληλη στιγμή, κι ας θυμώσεις, θα καταλάβεις. Με ξέρεις άλλωστε, πάντα αυτό κάνω.
Άμα θες θα σου μαγειρέψω, θα σου φτιάξω γλυκό, θα σε καθαρίσω, θα σε στολίσω. Θα οργανώσω δείπνο αποχαιρετιστήριο. Ή καφέ ή ποτό ή έξοδο ή μάζωξη μέσα. Αλλά στο τέλος μην περιμένεις να πω αντίο.
Θα σου πω «τα λέμε, φιλάκια». Και όταν θα φύγεις εγώ θα σε σκέφτομαι και θα σου μιλάω και στο μυαλό μου θα κάνουμε διαλόγους. Και θα μου δίνεις συμβουλές ή θα τσακωνόμαστε όπως πάντα. Θα μου λείψουν οι τσακωμοί μας.
Τα λέμε. Φιλάκια.
Θρήνος.
Απόψε δεν θα γράψω για καμία ταινία, απόψε δεν θα παίξω με κανένα widget και καμία παροχή του WordPress. Απόψε θα θρηνήσω, αν και καθυστερημένα, ή μάλλον καλύτερα, ετεροχρονισμένα. Δεν πρόκειται να θρηνήσω κανέναν Michael Jackson, καμία Farrah Fawcett, κανέναν Κακαουνάκη, Λαμπράκη, Σεργιανόπουλο ή Heath Ledger. Εγώ θα θρηνήσω τους Madrugada.Όχι για τον Robert Buras, αλλά για τους Madrugada.
Μία από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας, μίας μουσικής εποχής που κυριαρχείται από ανθρώπους όπως η Μαντόνα (100 χρονών κι ακόμα τη θεωρούμε τζόβενο, κι εμέις αυτήν και αυτή τον εαυτό της), ο 50Cent (Get rich or die trying?? Seriously??!!?) και οι U2 (έλεος ρε άνθρωποι, αν σταματούσατε το γλείψιμο ίσως γράφατε και λίγη καλή μουσική!) Οι Madrugada ξεχώριζαν, όχι μόνο χάρη στην βαθιά και ονειρική φωνή του τραγουδιστή τους, Sivert Hoyem, αλλά και για τη θλιμμένη, νοσταλγική μουσική τους, τους μελαγχολικούς στίχους και την σύγχρονη έκφραση αυτού που παλιότερα έιχαν πει οι Rolling Stones, I can`t get no satisfaction. Και αν οι Rolling Stones μιλούσαν για σεξουαλική ικανοποιήση, οι Madrugada μιλούσαν για οποιαδήποτε ικανοποίηση, σεξουαλική, συναισθηματική, φιλίας, ελευθερίας, κοινωνική. Αν δεν τους έχετε ακούσει ποτέ και διαβάζετε πρώτη φορά για αυτούς εδώ, μη μπερδευτείτε. Δεν είναι κανένα emo συγκροτηματάκι που γουστάρει θάνατο και αυτοκαταστροφή. Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και μας αρέσει.
Τους θρηνώ λοιπόν, γιατί δεν υπάρχουν πια. Διαλύθηκαν τον Νοέμβρη του 2008, ύστερα από μία τελευταία περιοδία που έληξε στο Oslo Spektrum, στο Όσλο. Αιτία της διάλυσης τους ο θάνατος του κιθαρίστα τους, Robert Buras.
Θρηνώ επίσης γιατί δεν κατάφερα να τους δω όσο υπήρχαν ακόμα, επειδή δεν τους ήξερα τότε. Ακόμα ένας λόγος να θρηνώ λοιπόν. Τους έμαθα και τους αγάπησα πολύ αργά. Θρηνώ ακόμα γιατί ο Hoyem είναι 14 χρόνια μεγαλύτερός μου, ζει στη Νορβηγία και δεν θα με γνωρίσει ποτέ για να με ερωτευτεί και να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδάκια και να ζούμε όλοι μαζί στα βόρεια με τα μικρά καραφλά ελληνο-νορβηγά Hoyem-άκια μας.Τι να γίνει…
Σας αφήνω λοιπόν να θρηνίσετε μαζί μου ή, αν δε θέλετε, να ξεχάσετε αυτό το άρθρο. Εγώ πάντως πάω να ακούσω το «The Nightly Disease» και να προσπαθήσω να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια.
Madrugada
Robert Buras
Sivert Hoyem
Δισκογραφία:
- Industrial Silence (1999)
- The Nightly Disease (2001)
- Grit (2002)
- The Deep End (2005)
- Live at Tralfamadore (2005)
- Madrugada (2008)
ΥΓ.: Ένα πολύ ενδιαφέρον μπλογκάκι μιας συν-θαυμάστριας των Madrugada από το οποίο εμπνεύστηκα για το παρόν άρθρο («έμπνευση», έτσι λέμε τώρα το «α θέλω κι εγώ να γράψω έτσι!»)Bittersweet Electric
Director's Cut 