Είναι κάτι μέρες που τα πάντα στραβώνουν. Είναι κάτι μέρες που τίποτα δεν σου κάθεται έτσι όπως το θες. Είναι κάτι μέρες που κάθεσαι στην καρέκλα κιουρία, αμέριμνη, μακάρια, και, τσουπ, αυτή σπάει. Διαολεμένη καρέκλα.
Είναι κάτι μέρες που σου πέφτουν τα μαλλιά. Είναι κάτι μέρες που βουλώνει η αποχέτευση και πλημμυρίζει το μπάνιο. Είναι κάτι μέρες που σφουγγαρίζεις βρωμόνερα στις 2 το πρωί και στεγνώνεις το κρεβάτι σου με το πιστολάκι. Καταραμένες τρίχες.
Είναι κάτι μέρες που το μανικιούρ δεν έχει στεγνώσει ενώ νόμιζες πως είχε στεγνώσει και πας να χτενίσεις τα μαλλιά σου. Μαλλιά στο μανό και μανό στα μαλλιά. Αναθεματισμένο μανό.
Είναι κάτι μέρες που νυστάζεις, μα δε μπορείς να κοιμηθείς, γιατί η σκέψη σου πηδάει από τη μία θεματική στην άλλη, γιατί δεν θες να σκέφτεσαι αυτό το Ένα και Μοναδικό Θέμα που θες να σκεφτείς. Κι εσύ ζορίζεσαι να μην σκεφτείς. Κι όσο ζορίζεσαι τόσο ξυπνάς και όσο ξυπνάς τόσο δεν κοιμάσαι και να, η ώρα πήγε τέσσερις. Κατάρα.
Είναι κάτι μέρες που δεν θες να είσαι στο σπίτι και δεν θες να είσαι ούτε εκτός σπιτιού. Είναι κάτι μέρες που δεν θες να είσαι. Ανάθεμα.
Είναι κάτι μέρες που θες λίγη στοργή και προδέρμ και αντ’αυτού βιώνεις απόρριψη και ενοχή.
Είναι κάτι μέρες που συμβαίνουν όλα αυτά.
Αυτές οι μέρες, διαπίστωσα, τείνουν να συμπίπτουν με τις μέρες που δεν έχω μαθήματα ή εξεταστική.
Είναι κάτι μέρες που έχω διακοπές.
Και κάπως έτσι γεννιούνται οι γουορκαχόλιξ, φαντάζομαι.
Δεν είναι ότι αγαπάμε να δουλεύουμε. Είναι που φοβόμαστε τι θα μας συμβεί αν σταματήσουμε τη δουλειά.
Εξεταστική πάλι, μόλις τελειώνει η μία, τσουπ, να αρχίσει η άλλη αμέσως. Αμάν ρε παιδάκι μου, πάρε μιαν ανάσα, μας ξεβίδωσες.
Επροχθές βγήκα με τη φιληνάδα μου και μου λέει, Ελένη, βάλε να δεις αυτή τη σειρά.
Ε, κι εγώ την έβαλα. Και είδα τον πρώτο κύκλο.
2 Broke Girls.
Ε, και να τι έχω να πω.
Είναι κακό.
Είναι κακογραμμένο, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή ή ποικιλία στην θεματολογία, ενώ τα χαζά βρωμικο-σεξουαλικά αστεία είναι πάρα πολλά. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τα βρώμικα σεξουαλικά αστεία, σε 2-3 γέλασα κιόλας, αλλά είναι πάρα πολλά ανά επεισόδιο. Είναι της μαζικής παραγωγής, τζενέρικ. Έχουν ποσότητα, αλλά όχι ποιότητα. Και λέγοντας ποιότητα εννοώ να είναι πράγματι αστεία.
Η θεματολογία περιορίζεται μόνο στα «καπκέηκ μπίζνεσ», «τότε που ήμανε πλούσια και τώρα που είμαι φτωχιά», «η μάνα μου που ήταν απούσα και δε μου έμαθε τίποτις και έζησα σκληρή ζωή», «οι χίψτερσ είναι βλάκες», «σεξ με τον Όλεγκ». Α και μην ξεχάσω. Κάπκεηξ.
Πρωταγωνίστρια είναι η Κατ Ντένινγκς. Ξέρεις, αυτή που έκανε την κολλητή της πριγκήπισσας Αμιντάλα στο Θωρ. Την αγαπώ γιατί είναι βυζαρού και χειλού και κοντή και καθόλου χολυγουντιανή φιγούρα και καθόλου σιδερώστρα και θέλω να τη βλέπω να πηγαίνει μπροστά, να γίνεται μεγαλοστάρ, επιπέδου Ατζελίνα ασπούμενες. Αλλά. Αλ-λά. Βρε κορίτσι μου. Βρε χρυσό μου κορίτσι. Πόσο βαριέσαι αυτό το σίριαλ; Έλα, πες μου εμένα που σ’αγαπάω. Βαριέσαι, το βλέπω.
Κανένα συναίσθημα, καμία εκφραστικότητα, δεν το ζει, και ούτε καν το παίζει. Άσε που είναι σαν να λέει όλες τις ατάκες της φωναχτά. ΔΗΛΑΔΗ ΣΕ ΑΚΟΥΜΕ ΚΟΠΕΛΙΑ ΗΡΕΜΗΣΕ ΛΙΓΟ, ΟΙ ΧΙΨΤΕΡΣ ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΙΑΡΗΔΕΣ ΧΑΧΑΧΑΛΟΛ. Όχι. Δεν είναι σωστό. Είναι λίγο εκβιαστικό όλο αυτό. Και κουραστικό.
Την άλλη τη σιδερώστρα την χαζοχαρούμενη δεν την σχολιάζω καν. Αν και όταν το παίζει γκάνστα έχει λίγο πλάκα. Λίγο όμως, μην παίρνουμε θάρρος.
Νταξ, τα σκηνικά είναι φτωχά και άσχημα, αλλά δεν έχω απαιτήσεις, δεν είναι δα και ετσ-μπι-ω η παραγωγή.
Η Σόφι. Η Stifler’s Mom. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γ ι α τ ί; Γιατί υπάρχει; Γιατί συνεχίζει να υπάρχει; Πέρα από το να τρώει καπκέηξ και να πηδάει τον Όλεγκ, κάνει τίποτα άλλο; Σύμφωνοι, είναι ο από μηχανής θεός που χρειάζεται κάθε έργο που σέβεται τον εαυτό του. Αλλά αγαπητοί σεναριογράφοι, πρέπει να ξέρετε, ο από μηχανής θεός δεν έχει σταθερό ρόλο σε κάθε γαμοεπεισόδιο. Άμαν είναι να τη βάλεις στο στάνταρ καστ να της φτιάξεις έναν ρόλο κομπλέ. Όπως πρέπει. Σφαιρικό, πολύπλευρο και πολυεπίπεδο. Αλλά τώρα θα μου πεις, εδώ ο σεναριογράφος δεν έχει κάνει σφαιρικούς πολυεπιπεδους και πολύπλευρους ρόλους για τις δύο πρωταγωνίστριες, θα γράψει για τον τρίτο ρόλο;
Όλεγκ-Χαν αμπαζούρ ξεκάθαρα, δε με ενοχλούν.
Ερλ ατακατζής ξεκάθαρα, δε με ενοχλεί. Αν και το περιεχόμενο των ατακών (ατάκων; άτακων; πού τονίζεται; έχει γενική;) υπάγεται σε ανωτέρω σχόλιο.
Και φυσικά. Αυτό που σιχάθηκα περισσότερο απ’όλα, αυτό που μίσησα σε βαθμό υστερίας, αυτό που με κάνει να θέλω να πετάξω τον υπολογιστή στην τηλεόραση, είναι το κονσερβογέλιο στο μπακράου. Μα την παναγία, κάνουν τόση φασαρία, περισσότερο και από τους γείτονες κάτι Σαββατόβραδα με τον Τερζή στη διαπασών. Και πέρα από την φασαρία, ασκούν και ψυχολογικό εκβιασμό. Σύμφωνοι, είναι υποτίθεται από αυτές τις σειρές που έχουν στην Αμερική που τις γυρνάν με λάιβ κοινό που γελάει ζωντανά και όντως. Αυτό που ακούγεται δηλαδή είναι πραγματικό αυθόρμητο γέλιο. Τάχα μου. Αναμειγνύουν εμφανέστατα το αυθόρμητο γέλιο του κοινού με το γέλιο κονσέρβα και το μόνο που κερδίζουν είναι να χάνουν τον σεβασμό μας. Δηλαδή τι; Και με εκβιάζεις να γελάσω βάζοντας το γέλιο για σάουντρακ, και είναι και ψεύτικο ενώ υπάρχει κοινό; Ότι εγώ ας πούμε δεν κατάλαβα το αστείο και πρέπει κάποιος να μου πει «εδώ γελάς»;
Εν κατακλείδι, το μίσησα.
Αλλά εννοείται πως κατεβάζω ήδη τον δεύτερο κύκλο.
Διότι, είπαμε, εξεταστική.
Αύριο γράφω Πνευμονολογία.
Στο πνευμονικό οίδημα χορηγούμε οξυγόνο, διουρητικά και αγγειοδιασταλτικά. Προσοχή με τη μορφίνη στους χαπίτες. Ζήτω η αμιοδαρόνη. Θάνατος στη δακτυλίτιδα. Η ξανθιά είναι χαζογκόμενα, η καστανή είναι φωνακλού.
Αυτά χρειάζεται να ξέρω, αυτά θέλω να ξέρω.
ΥΓ: Ζήτω και ο Ταραντίνο και το μουσικό του γούστο.
Well, I woke up this morning and I got myself a beer. Άνοιξα τον υπολογιστή και μέχρι να φορτώσει πήγα για κατούρημα. The future is uncertain and the end is always near. Το τραγούδι γύρναγε στο μυαλό μου και η ζέστη μ’έκανε να ιδρώνω σαν άλογο. You gotta roll roll roll, you gotta thrill my soul. Περασμένα μεγαλεία, σκέφτηκα. Α ρε Τζιμ.
Ο καιρός ήταν υγρός και ο ιδρώτας κύλαγε στην πλάτη μου. Έφτιαξα καφέ, ζεστό, μ’ένα παγάκι. Και μέλι. Κάθισα. Έξω ο ήλιος έκαιγε, ήταν καλή μέρα για βόλτα. Μα η μούρη μου καρφωμένη στην οθόνη. Και στα βιβλία, διάβαζα. Κατακαλόκαιρο κι εγώ είχα εξεταστική. Hey hey mama, said the way you move gonna make you sweat gonna make you groove. Μόνο που εγώ δεν κουνιόμουν. Προσηλωμένη στο βιβλίο, διάβαζα χωρίς να διαβάζω, πέρναγα τη ματιά μου πάνω από τις λέξεις, τη μία μετά την άλλη, στη σειρά, και μετά από κάτω, μα το μυαλό αλλού.
I don’t know, but I’ve been told, a big legged woman ain’t got no soul. Το μυαλό τρέχει σε μακριά πόδια, ψηλές γυναίκες, άντρες με κατσαρά μαλλιά και ξεκούμπωτα πουκάμισα. Α ρε Τζιμ. Α ρε Ρόμπερτ. Καλοκαίρια αλλιώτικα, εύκολα, σε θάλασσες και συναυλίες σε αμμουδιές, με μπύρες και παγωμένο τζιν, μαύρισμα και μουσική. Υπάρχουν, αμέ. Όσο υπάρχει κι ο Άγιος Βασίλης.
Summertime and the living is easy. Λάθος σου τα’πανε Μπίλι, το καλοκαίρι η ζωή είναι ακόμα πιο ζόρικη.
Ο ήλιος έπεσε, το ίδιο κι οι αντιστάσεις μου. Άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί και έβαλα τη μουσική δυνατά. Άρχισα να χορεύω και να κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω. Κούναγα τα πόδια μου άτσαλα, σκόνταψα και παραλίγο να πέσω. Τα γυαλιά μου έφυγαν από τη μύτη, τα πρόλαβα όμως. Ο ιδρώτας κυλούσε. Η καρδιά χτυπούσε. A girl can do what she wants to do and that’s what Im gonna do and I don’t give a damn about my bad reputation.
Ναι, αλλά.
Τι άλλα; Δεν έχει αλλά. Τι αλλά;
Ναι, αλλά, τι θέλει το κορίτσι;
Ξέρω.
So messed up I want you here. I my room, I want you here. Now we’re gonna be face to face. And I lay right down to my favourite place. Now I wanna be your dog.
Director's Cut 