Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες, ακούω τα μέταλ και πανκ τραγούδια που άκουγα στην εφηβεία. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν άλλη μία βουτιά στη νοσταλγία, καθότι είναι και της μόδας στην εποχή μας, και καθότι γιορτές, και τις γιορτές κυριαρχεί λιγάκι κάπως ένα καταθλιπτικό συναίσθημα στην ατμόσφαιρα.
Την στιγμή, λοιπόν, που για πολλοστή φορά υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι οι Metallica λένε exit light, enter night, και όχι εντελβάις -μα πώς μου έκατσε αυτό το εντελβάις- συνειδητόποιησα ότι δεν είναι τυχαίο που αυτή η νοσταλγία αυτής της περιόδου διάλεξε το μέταλ και το πανκ των νιάτων μου.
Μου το έλεγε η φίλη μου η Λ. Είμαι συνέχεια τσίτα τελευταία. Δεν είχα κάνει τη σύνδεση.
ΤΣΑΝΤΙΛΑ λοιπόν.
Γι’αυτό οι Metallica και οι Iron Maiden και οι Ramones και οι Stooges και οι Dead Kennedys.
Και ξες γιατί έχω τσίτες;
Σήμερα στη δουλειά -πριν τέσσερις μέρες για να είμαι ειλικρινής- εφημέρευα στα Επείγοντα του νοσοκομείου και ένας ασθενής, επειδή εκνευρίστηκε, κατέβασε τα παντελόνια του και, μέσα στη μέση, έχεσε.
Αμόλησε μία μεγάλη δύσοσμη κουράδα.
Και ξες τι άλλο;
Για κάποιο λόγο, τα ΤΕΠ του νοσοκομείου, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑΘΥΡΑ. Είναι κλειστά ανήλιαγα κλουβιά με μία μοναδική έξοδο.
Ασφυξία και κλειστοφοβία.
ΜΑΣ ΕΧΕΣΕ ΣΟΥ ΛΕΩ.
Γι’αυτό έχω τσίτες.
Είμαι ειδικευόμενη παθολογικής κλινικής σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αττικής και τέτοιες είναι οι συνθήκες εργασίας.
Προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε και μας έχουν χεσμένους -ενίοτε και κυριολεκτικά.
Να πάνε να χεστούν αυτοί, να πάνε να χεστούν όλοι τους.
ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΝΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΛΒΑΙΣ!
Director's Cut 
Σχολιάστε