Απόψε δεν θα γράψω για καμία ταινία, απόψε δεν θα παίξω με κανένα widget και καμία παροχή του WordPress. Απόψε θα θρηνήσω, αν και καθυστερημένα, ή μάλλον καλύτερα, ετεροχρονισμένα. Δεν πρόκειται να θρηνήσω κανέναν Michael Jackson, καμία Farrah Fawcett, κανέναν Κακαουνάκη, Λαμπράκη, Σεργιανόπουλο ή Heath Ledger. Εγώ θα θρηνήσω τους Madrugada.Όχι για τον Robert Buras, αλλά για τους Madrugada.
Μία από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας, μίας μουσικής εποχής που κυριαρχείται από ανθρώπους όπως η Μαντόνα (100 χρονών κι ακόμα τη θεωρούμε τζόβενο, κι εμέις αυτήν και αυτή τον εαυτό της), ο 50Cent (Get rich or die trying?? Seriously??!!?) και οι U2 (έλεος ρε άνθρωποι, αν σταματούσατε το γλείψιμο ίσως γράφατε και λίγη καλή μουσική!) Οι Madrugada ξεχώριζαν, όχι μόνο χάρη στην βαθιά και ονειρική φωνή του τραγουδιστή τους, Sivert Hoyem, αλλά και για τη θλιμμένη, νοσταλγική μουσική τους, τους μελαγχολικούς στίχους και την σύγχρονη έκφραση αυτού που παλιότερα έιχαν πει οι Rolling Stones, I can`t get no satisfaction. Και αν οι Rolling Stones μιλούσαν για σεξουαλική ικανοποιήση, οι Madrugada μιλούσαν για οποιαδήποτε ικανοποίηση, σεξουαλική, συναισθηματική, φιλίας, ελευθερίας, κοινωνική. Αν δεν τους έχετε ακούσει ποτέ και διαβάζετε πρώτη φορά για αυτούς εδώ, μη μπερδευτείτε. Δεν είναι κανένα emo συγκροτηματάκι που γουστάρει θάνατο και αυτοκαταστροφή. Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Και μας αρέσει.
Τους θρηνώ λοιπόν, γιατί δεν υπάρχουν πια. Διαλύθηκαν τον Νοέμβρη του 2008, ύστερα από μία τελευταία περιοδία που έληξε στο Oslo Spektrum, στο Όσλο. Αιτία της διάλυσης τους ο θάνατος του κιθαρίστα τους, Robert Buras.
Θρηνώ επίσης γιατί δεν κατάφερα να τους δω όσο υπήρχαν ακόμα, επειδή δεν τους ήξερα τότε. Ακόμα ένας λόγος να θρηνώ λοιπόν. Τους έμαθα και τους αγάπησα πολύ αργά. Θρηνώ ακόμα γιατί ο Hoyem είναι 14 χρόνια μεγαλύτερός μου, ζει στη Νορβηγία και δεν θα με γνωρίσει ποτέ για να με ερωτευτεί και να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδάκια και να ζούμε όλοι μαζί στα βόρεια με τα μικρά καραφλά ελληνο-νορβηγά Hoyem-άκια μας.Τι να γίνει…
Σας αφήνω λοιπόν να θρηνίσετε μαζί μου ή, αν δε θέλετε, να ξεχάσετε αυτό το άρθρο. Εγώ πάντως πάω να ακούσω το «The Nightly Disease» και να προσπαθήσω να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια.
Madrugada
Robert Buras
Sivert Hoyem
Δισκογραφία:
- Industrial Silence (1999)
- The Nightly Disease (2001)
- Grit (2002)
- The Deep End (2005)
- Live at Tralfamadore (2005)
- Madrugada (2008)
ΥΓ.: Ένα πολύ ενδιαφέρον μπλογκάκι μιας συν-θαυμάστριας των Madrugada από το οποίο εμπνεύστηκα για το παρόν άρθρο («έμπνευση», έτσι λέμε τώρα το «α θέλω κι εγώ να γράψω έτσι!»)Bittersweet Electric
Director's Cut 