Director's Cut

Το 2010 ήτο υγρό, πολύ υγρό. Και κύλισε αργά και εντόνως βασανιστικά.

Και τι εννοώ όταν λέω υγρό.

Άλφα) Υγρασία. Τι υγρασία ήταν αυτή ρε μάναμ’; Έβγαινες απ’το σπίτι με μάσκα και βατραχοπέδιλα. Τα μιράντα στην κουζίνα είχαν μουλιάσει. (Κάτι που δεν ήταν και τόσο κακό, μ’αρέσουν τα μουλιασμένα μιράντα) Η πόρτα η ξύλινη είχε φουσκώσει τόσο που δεν άνοιγε. Άκουγες τα κόκκαλά σου να τρίζουν και τη μούχλα στους τοίχους να κερδίζει έδαφος.

Βήτα) Και μετά έβρεξε. Και η βρόχε έπεφτε στρέι θρου. Αγγλία γίναμε. Η νιτσεράδα έκανε απόσβεση και στην τσάντα υπήρχε δεύτερο ζευγάρι κάλτσες καβάτζα -ελπίζω να μη μου μείνει κουσούρι αυτό.

Γάμα) τα. Τα κλάματα. Εκεί που λες εγώ θα ζήσω για πάντα, ποιος χάρος και πράσιν’ άλογα, γιατί είσαι νέος, δεν ξέρεις, τότε αυτός σου δίνει μια στο κεφάλι, εις τριπλούν κιόλας, για να το καταλάβεις καλά, λες και η μία δεν είναι αρκετή. Κι ο θρήνος μπορεί να γίνει βουβός, μα στεγνός όχι.

Δέλτα) Κι αφού έβρεξε και βρόντηξε και άστραψε, έβγαλε ουράνιο τόξο και η ομορφιά του ήταν τέτοια που πάλι δάκρυσες και χαμογέλασες.

Κι επειδή ο συμβολισμός εδώ μπορεί να μην είναι σαφής, κι εγώ δεν είμαι καμιά συγγραφέας ή ποιήτρια ή καλλιτέχνις να κάνω συμβολισμούς για να τους ερμηνεύσετε όπως θέλετε, θα γίνω πιο συγκεκριμένη.

Τη χειρότερη χρονιά της ζωής μου, ύστερα από όλες αυτές τις αναποδιές και τα χτυπήματα, σκέφτηκα πως η ζωή ίσως και να είναι ωραία τελικά. Χάρη σ’αυτόν.

Το λοιπόν, πολλή υγρασία. Αν βρέχει, έχει καλώς. Τουλάχιστον ακούμε τις σταγόνες στο ταβάνι και ξυπνάει ο ρομαντικός εαυτός μας. Αλλά καλύτερος είναι ο βοριάς, μένουν  στεγνά και τα μιράντα, γιατί όταν είναι μουλιασμένα τα τρώω μάτια μου κι αυτά παχαίνουν.

Ξύπνησα πάλι το πρωί με τα σημάδια από το μαξιλάρι στο μάγουλό μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και μέτρησα τις ρυτίδες. Έχω χάσει τον λογαριασμό πια, μετά από εξήντα χρόνια ζωής και έντεκα παιδιά το πρόσωπό σου απλώς δεν είναι το ίδιο.

Καλημέρισα τους γιους μου και τις κόρες μου. Έναν προς έναν, μία προς μία. Τρία ζευγάρια δίδυμα αγόρια, τρεις θυγατέρες μονές, δυο γιοί μονοί. Μόνο που δύο από τους οχτώ γιους μου έχουν πεθάνει. Κι ο ένας έχει φύγει. Μάζεψε τα πράγματά του και δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω. Κι έτσι, με τα χρόνια, τα παιδιά μου έγιναν οχτώ.

Τα αγαπώ και τα οχτώ, ανησυχώ γι’αυτά, τα σκέφτομαι, τα φροντίζω.

Όμως ο ένας μου γιος δεν είναι καλά. Αυτός που έχασε τον δίδυμό του. Από τον θάνατό του βρίσκεται σε κατάθλιψη. Έχει αποκοπεί από τον υπόλοιπο κόσμο, δε μιλάει σε κανέναν, φαντάζεται ότι ο αδερφός του είναι ακόμα ζωντανός, έχει παραιτηθεί από όλα του τα ενδιαφέροντα, έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Χθες βράδυ έβαλε εκείνο το κοστούμι που φόραγε στην κηδεία και βγήκε στο μπαλκόνι. Ο αέρας του φύσαγε το πρόσωπο και ανακάτευε τα μαλλιά του που είχαν μακρύνει τόσο πολύ πια. Χωρίς να πει κουβέντα σε κανέναν, χωρίς λόγια και γράμματα αποχαιρετισμού, αποφάσισε να συναντήσει τον αδερφό του.

Τα σχέδιά του απέτυχαν. Τον είδαν να στέκεται και αμέσως έβαλαν τις φωνές. Η καρδιά μου κόντεψε να εκραγεί, δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και έτρεχαν ποτάμι, τα χέρια μου έτρεμαν, τα πόδια μου είχαν κοπεί. Η γη χανόταν κάτω από τα πόδια μου. Να χάσω και τέταρτο παιδί; Η πιο δυστυχισμένη μάνα του κόσμου. Έτρεξα στο μπαλκόνι και πανικόβλητη απλώς τον αγκάλιασα και έκλαψα στην αγκαλιά του. Έκλαψα με λυγμούς που μου έκοβαν την ανάσα. Και το μέχρι τότε ψυχρό και ανέκφραστο σπλάχνο μου ξέσπασε κι αυτό σε κλάματα. Και μείναμε να κλαίμε εκεί στο μπαλκόνι, αγκαλιά, μάνα και γιος, μέχρι που ήρθαν όλα του τα αδέρφια. Αργότερα το βράδυ έφτασε και ο χαμένος γιος, ο άσωτος, ο ένατος. Είχα σώσει τον ένα γιο και είχα βρει τον άλλο.

Κάτσαμε στο ίδιο μπαλκόνι και κοιτάζαμε τον ουρανό. Είχε ξαστεριά.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα ευτυχισμένη.

Ω, ναι. Πόσο ευτυχισμένη!