Μέχρι τώρα έχω γράψει και έχω δημοσιεύσει εδώ τέσσερις ιστορίες φρίκης, τρόμου, διαστροφής, αιματοχυσίας, παραλόγου, φαντασίας. Έχω σκεφτεί και έχω φανταστεί πολλές ακόμα. Με τερατάκια, μούχλες, ζόμπι, γλίτσα, μαυρίλα, αδύναμους χαρακτήρες στο έλεος της μοίρας τους.
Τις τελευταίες μέρες όμως συνειδητοποίησα μερικά πράγματα και ένα από αυτά είναι το εξής. Μ’έχουν πει διαστροφική, μου έχουν πει ότι έχω άρρωστο μυαλό, μου έχουν πει ότι αυτά που γράφω είναι αηδίες. Και κατά πάσα πιθανότητα είναι. Αλλά καμία από αυτές τις νοσηρές φαντασιώσεις δε μπορεί να συγκριθεί με την ίδια την αρρωστημένη,αρρωστιάρικη πραγματικότητα. Κάντε μία βόλτα σε ένα οποιοδήποτε νοσοκομείο και παρατηρείστε τα γερόντια. Γέροι ασθενείς που παλεύουν για να ζήσουν μερικά χρόνια ακόμη. Ή μήνες. Ή μέρες. Δικαίωμά τους και καλά κάνουν. Αλλά η σταφιδιασμένη σάρκα, το κρεμασμένο δέρμα, το αφυδατωμένο στόμα, οι πληγές από τους καθετήρες και τους ορούς, ο ιδρώτας, το αίμα, τα ζουμιά του οιδήματος, οι πληγές από τα χειρουργεία, οι κατακλύσεις δημιουργούν ένα θέαμα πιο αποκρουστικό από οποιαδήποτε εικόνα φτιαγμένη από τη φαντασία.
Τα φανταστικά μου πλάσματα πήραν σάρκα και οστά με τον πιο ξαφνικό και ωμό τρόπο. Και τον πιο σκληρό επίσης. Διότι άλλο να έχουν αυτή την όψη επισκέπτες από την κόλαση,το διάστημα και τη φαντασία και άλλο πραγματικοί άνθρωποι που κάποτε ήταν νέοι σαν κι εμένα. Άνθρωποι που, ακόμα πιο απάνθρωπα, μπορεί να είναι συγγενείς.
Και τώρα βρίσκονται στο έλεος ενός άλλου πλάσματος, ανώτερου από μας, με τη δικιά του αρρωστημένη φαντασία. Τουλάχιστον στον κόσμο που έπλασα εγώ δεν υπάρχει η ανυπόστατη και καθ’όλα αβάσιμη ελπίδα για επιβίωση. Μας παραπλανείς μ’αυτές, να το ξέρεις!
Εγώ που με βλέπετε δεν ήμουν πάντα έτσι. Κάποτε ήμουν ένα κοριτσάκι σαν όλα τ’άλλα, σαν τα κρύα τα νερά, στο άνθος της ηλικίας μου, με όλη τη ζωή μπροστά μου και όλα αυτά. Διάβαζα, πήγαινα στα μαθήματα, έπαιρνα καλούς βαθμούς, έβγαινα με τις φίλες μου, πήγαινα σινεμά, πήγαινα σε μπαρ για ποτάκι. Θα περιέγραφε κανείς τη ζωή μου «φυσιολογική», χωρίς ακρότητες, χωρίς μεγάλα δράματα και χωρίς μεγάλες χαρές. Χωρίς σκοτούρες στο μυαλό, πάντα χαμογελούσα. Καλή μαθήτρια, καλή φίλη, καλή αδερφή, καλή κόρη.
Αυτός.
Και τότε γνώρισα Αυτόν. Αρκετά μεγαλύτερος από εμένα, με γοήτευσε εύκολα. Η αυτοπεποίθησή του, ο τρόπος που χειριζόταν τις καταστάσεις, ο τρόπος που μίλαγε, ενδείξεις και αποδείξεις μιας ωριμότητας ακαταμάχητης. Αλλά ήταν και όμορφος. Ψηλός, γεροδεμένος, με πυκνά μαλλιά που ακόμα δεν είχαν αρχίσει να γκριζάρουν. Μπορούσε να έχει όποια γυναίκα θέλει. Αυτό σκεφτόμουν και ένιωθα τόσο περήφανη που από όλες τις γυναίκες είχε διαλέξει εμένα. Δε με παραξένευε τότε πώς ένα κελεπούρι σαν κι αυτόν ήταν ακόμα μόνος. Έλεγα δεν βρήκε την κατάλληλη, φοβόταν τις δεσμεύσεις και άλλα τέτοια. Δεν ήξερα.
Αυτό.
Αυτό το αισχρό, κακοηθές σαν όγκος, μιασματικό πράσινο μίζερο ειδεχθές πλάσμα. Με ακονισμένα δόντια και αιχμηρή ουρά. Έτοιμο να καταστρέψει. Η ζήλια. Αυτός γινόταν όλο και πιο απόμακρος και εγώ ζήλευα. Έκανε παρέα με άλλες γυναίκες, ζήλευα. Μίλαγε με άλλες γυναίκες, ζήλευα. Κοίταζε άλλες γυναίκες, ζήλευα. Ζήλια, ζήλια, ζήλια. Και όσο ζήλευα τόσο απομακρυνόταν και όσο απομακρυνόταν τόσο ζήλευα. Φαύλος κύκλος, ζήλιας, τσακωμών και δακρύων. Ώσπου μια μέρα, εκεί που έβλεπα ταινία περιμένοντας να μου τηλεφωνήσει, με πλημμύρισε η σφοδρή επιθυμία, ο διακαής πόθος να περάσω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του, να νιώσω την καρωτίδα του και τους παλμούς του και να σφίξω. Να σφίξω τόσο δυνατά που να μη μπορεί να αντιδράσει, να γίνει μπλε, να δω τον πανικό στα μάτια του και τη λάμψη από αυτά να χάνεται. Να τα δω να συστέλλονται νεκρά. Να δω το στήθος του να παύει να ανεβοκατεβαίνει. Να τον δω να πεθαίνει. Να τον σκοτώσω. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο μυστικός μου πόθος.
Το αίμα.
Συνειδητοποιούσα φυσικά ότι το να τον στραγγαλίσω με τα γυμνά μου χέρια δεν ήταν σωστό. Αν το επιχειρούσα δεν θα πετύχαινα ποτέ τον σκοπό μου. Αυτός ήταν πιο δυνατός από μένα, θα μπορούσε άνετα να με απομακρύνει και να αμυνθεί. Γι’αυτό οργανώθηκα. Όταν έφτασε η προγραμματισμένη μέρα ήμουν έτοιμη. Τον νάρκωσα και τον έδεσα. Περίμενα να ξυπνήσει, ήθελα να είναι ξύπνιος, να βλέπει. Έσκυψα και του φίλησα τον λαιμό, τελευταία φορά. Πέρασα ένα μαντήλι γύρω από τον λαιμό του και τότε άρχισε να φωνάζει. Αρχικά πανικοβλημένος, ύστερα ήρεμα, προσπαθούσε να με καλοπιάσει. Στο τέλος εξοργίστηκε. Εγώ το απολάμβανα. Ο μυστικός μου πόθος είχε έρθει να ενωθεί με τον φανερό μου πόθο, Αυτόν. Γέλασα δυνατά μέσα στην παράνοια μου. Και τότε είδα. Απέναντι μου πια δε βρισκόταν Αυτός, βρισκόταν ένα γιγάντιο, καραφλό τέρας. Με μάτια κόκκινα, έξω από τις κόγχες. Δόντια μεγάλα, με μυτερούς κυνόδοντες. Μύες γυμνασμένοι παντού, κανένα ίχνος τρίχας, μόνο σημάδια που σχημάτιζαν ψυχεδελικά σχέδια. Βρυχήθηκε και έτριξαν τα τζάμια. Με μια κίνηση λύθηκε από τα δεσμά του. Το γέλιο μου είχε παγώσει και είχα κοκκαλώσει στη θέση μου. Με πλησίασε, με άρπαξε με τα χέρια του και με πέταξε στον τοίχο σαν σπίρτο. Με γρατζούνισε με τα νύχια του. Αίμα έτρεξε από τα χέρια μου, τα πόδια μου, την πλάτη μου, το στήθος μου, την κοιλιά μου. Με δάγκωσε. Κραύγασα από τον πόνο και τον κλότσησα. Με ξαναδάγκωσε, στον λαιμό αυτή τη φορά. Ένιωσα τα δόντια του να σκίζουν το δέρμα μου, να μπαίνουν μέσα μου, να κόβουν μύες και νεύρα. Σπαρταρούσα, η ζωή χανόταν από τα δικά μου μάτια.
Ξαφνικά με αφήνει. Απλώς με αφήνει. Το αίμα τρέχει από κάθε πληγή στο σώμα μου κι εγώ τρέμω από φόβο και εξουθένωση. Το τέρας με κοιτάζει στα μάτια.
«…και τώρα που ξύπνησες τον δαίμονα μέσα μου…θα ενδόσεις;»
Εχθές, Παρασκευή 9 Απριλίου 2010, και σήμερα, Σάββατο, διεξάγεται στον γνωστό χώρο Gagarin 205 το 3rd Screamin’ Athens Horror Film Festival. Προσωπικά είχα την τύχη να βρω παρέα και να πάω την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, και μάλιστα να παρακολουθήσω σχεδόν όλες τις προβολές της ημέρας! Από τις 6.30 το απόγευμα μέχρι τις 1.30 τα ξημερώματα, 7 ώρες φρίκης, τρόμου, αίματος, αγωνίας, και φυσικά γέλιου.
Η αφίσα του φεστιβάλ
Τι να πρωτοπώ δεν ξέρω. Δεν είμαι και δημοσιογράφος άλλωστε για να κάνω ρεπορτάζ ή ξέρω ‘γω τι άλλο. Γι’αυτό σας παρουσιάζω το χθεσινό πρόγραμμα και σχολιάζω εν συντομία.
Παρασκευή, 9 Απριλίου
17.00 “Morgue Story : Sangue, Baiacu e Quadrinhos” (Paulo Biscaia Filho , Brazil, 2009, 78’)
Δεν το παρακολούθησα.
18.30 “Snuff: A documentary about killing on camera” (Paul Von Stoetzel, USA, 2008, 76’)
Αν και έχασα τα πρώτα δέκα λεπτά περίπου, το ντοκυμαντέρ αυτό σε κατατοπίζει περί των ταινιών «σναφ», ενώ περιέχει και σκηνές από τέτοιου ή παραπλήσιου είδους ταινιών. Μερικές είναι τουλάχιστον σοκαριστικές και δε μπορούν παρά να σου δέσουν το στομάχι κόμπο. (Φυσικά και κρατούσα σημειώσεις κατά τη διάρκεια του ντοκυμαντέρ, «δες», «μη δεις ποτέ σου», «ψάξ’το» )
Μέχρι να ξεκινήσει είχε τελειώσει παιδιά και πραγματικά δεν πρόλαβα να καταλάβω τι παίχτηκε!
“End of the Line” (Maurice Devereaux, Canada, 2006, 95’)
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του φεστιβάλ και μία εκτενής οργάνωση θρησκόληπτων αποφασίζει να σώσει τον κόσμο «με σαφώς ανορθόδοξους τρόπους». Χαμηλού προϋπολογισμού, αλλά αντάξια οποιασδήποτε γενναιόδωρα χρηματοδοτημένης, είναι ταινία για να συνοδεύσεις το ποπ κορν σου, την κοακόλα σου, να τρομάξεις, να φρικάρεις ελαφρώς και φυσικά να γελάσεις.
Η αγαπημένη μου από όλες της χθεσινής μέρας. Στο τέλος χειροκροτήσαμε κιόλας. Τρομάξαμε και γελάσαμε με την ψυχή μας.
“Isle of the Damned” (Marc Colegrove, USA, 2008, 85’)
Παρωδία και συγχρόνως tribute film όλων εκείνων των ταινίων τρόμου τύπου Cannibal Holocaust, με απομονωμένα νησιά και καννίβαλους. Η ταινία μοιάζει με φτηνό χοντροκομμένο αστείο και παρ’όλο που στην αρχή είναι όντως πολύ διασκεδαστική, στην πορεία κάνει κοιλιά και τα αστεία γίνονται κουραστικά.
Ο χορός των νεκρών. Της νεκρής για την ακρίβεια. Πολύ καλλιτεχνική, ίσως η μοναδική καθόλου αστεία ταινία της πρώτης μέρας του φεστιβάλ. Επιβλητική.
“El Monstro del Mar” (Stuart Simpson, Australia, 2010, 90’)
Η πολυαναμενόμενη ταινία της Παρασκευής, αν όχι όλου του διημέρου. Exploitation-rock n’ roll-επιστημονική φαντασία τρελού επιστήμονα και κορίτσια που καλό είναι να αποφεύγει κανείς αλλά και που είναι τόσο ελκυστικές και ακαταμάχητες για ανεξαιρέτως αγόρια και κορίτσια. Λένε ότι ο Ταραντίνο την έχει ήδη κλείσει για ριμέηκ. Αυτό τα λέει όλα.
All in all, πιάστηκε ο κώλος μας αλλά άξιζε τον κόπο. Αν την χάσατε την πρώτη μέρα αλλά σας αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες, σας τις προτείνω όλες. Όποια βρείτε δείτε τη και κάντε μου και μένα μια κόπια για τη συλλογή μου.Διότι τέτοιες ταινίες δύσκολα βρίσκονται. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φεστιβάλ.
Και για να κλείσω, να σας δώσω και μια γεύση από τις ταινίες που είδαμε, να τι εντόπισα στο πολυαγαπημένο youtube:
Ναι, ναι!! Είναι το «breach», αυτή που μου άρεσε περισσότερο από όλες! Ελπίζω να την απολαύσατε όσο εγώ, να τρομάξατε όσο εγώ και να γελάσατε όσο εγώ!
Director's Cut 