Σήμερα στη δουλειά – Επεισόδιο 2: Κράτος πρόνοιας

{ 2 Φεβρουαρίου, 2017 @ 6:45 μμ } · { Ειδικότητα }

Σήμερα στη δουλειά δεν συνέβη και τίποτα το φοβερό οφείλω να ομολογήσω. Ένα ψηλό παιδί μου είπε γεια και χαμογέλασε και αυτό ήταν το highlight της ημέρας μου. Ή της βδομάδας. Ή του μήνα.

Τις προάλλες, όμως, στη δουλεια συνέβη κάτι συγκλονιστικό και τρομακτικά απάνθρωπο.

Εφημέρευα.

Η κλινική Χ κάνει εισαγωγή μία ασθενή και λόγω έλλειψης κλινών στους δικούςτης θαλάμους έρχεται ως φιλοξενία στους δικούς μας.

Ήταν βραδάκι, γύρω στις 10, και μόλις είχαμε τελειώσει την βραδινή επίσκεψη, όταν τα ρουθούνια μας συνάντησαν μία δυσάρεστη μυρωδιά. Μία νεαρή ασθενής μας πλησίασε κλαίγοντας, σε κατάσταση πανικού, ζητώντας να υπογράψει για να φύγει. Ακολούθησαν φωνές και άναρθρες κραυγές.

Η φιλοξενούμενη άρρωστη ήταν μία νεαρή βρωμερή άπλυτη άστεγη ψυχιατρική ασθενής, χωρίς αντίληψη του προσωπικού χώρου και της βαρύτητας της εισβολής του. Έκοβε βόλτες, φώναζε, άπλωνε την δυσωσμία της στις κλίνες των γειτονικών ασθενών, και προξενούσε μεγάλη αναστάτωση γενικώς.

Βρώμαγε, πολύ. Φώναζε, πολύ. Ενοχλούσε, πάρα πολύ.

Δυσφορούσαμε, όλοι.

Περισσότερο από όλους οι συνοδοί και συγγενείς των δύστυχων ασθενών μας, που αρχικά αναστατωμένοι παρακάλεσαν για αλλαγή θαλάμου. Είτε του οικείου τους, είτε της φιλοξενούμενης.

Ως εδώ καλώς, απόλυτα κατανοητή έκκληση, καθότι μιλάμε για ΒΡΩΜΑ.

Έλα όμως που δεν υπήρχε αλλού κρεβάτι.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε μία τρομακτική επίδειξη της αγριότητας και ωμότητας του ανθρώπου.

Η αναστάτωση έγινε αγανάκτηση, η αγανάκτηση εξαγρίωση.

«ΒΓΑΛΤΗΝΑ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΗΝΕ ΒΓΑΛΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ»

«ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΟΔΙΟΣ, Α ΡΕ ΕΛΛΑΔΑΡΑ»

«ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΕΤΕ ΕΞΩ ΕΣΕΙΣ, ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ»

«ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ, ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΑΝΑΦΟΡΑ»

Ως γιατρός, προσπαθείς να βοηθήσεις τους ανθρώπους. Είναι άρρωστοι, έχουν συγγενείς αρρώστους, οφείλεις να δείξεις υπομονή, ανεκτικότητα, κατανόηση. Κάθεσαι και ακούς τις φωνές του καθενός που θυμώνει με σένα γιατί δεν ξέρει με ποιον άλλον να θυμώσει, ή γιατί δεν ξέρει πώς αλλιώς να διαχειριστεί το τραγικό γεγονός του να έχεις τον άνθρωπό σου στο νοσοκομείο να πεθαίνει, ή γιατί ξερωγώ γιατί, γιατί. Και ως ένα σημείο είχαν δίκιο, η φιλοξενούμενη ΒΡΩΜΑΓΕ.

Αλλά η υπομονή κάποια στιγμή τελειώνει, η ανεκτικότητα φτάνει ως εκεί που φτάνει η ανθρωπιά.

Η Υγεία, δηλαδή, σύμφωνα με τους εν λόγω ανθρωπάκους, οφείλει να είναι Δημόσια και Δωρεάν μόνο για όσους έχουν σπίτι, λεφτά, δουλειά; Ή για τους μοσχομυριστούς;

Οι άστεγοι που δεν έχουν πού να πλυθούν, δεν έχουν δικαίωμα στην υγεία. Να ψοφήσουν στο πεζοδρόμιο.

Οι ψυχιατρικοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να πλυθούν, δεν έχουν δικαίωμα στην υγεία. Να τους κρεμάσουμε.

Υποκριτές, ανασφαλείς, απάνθρωποι υπάνθρωποι. Τομάρια, χλέπες, φλέμματα. Σιχαμένα ανθρωποειδή.

Λες και οι ίδιοι μοσχοβολάνε φρεσκάδα και ροδόνερο.
Λες και οι ίδιοι είναι ήσυχοι και αθόρυβοι.

Τελικά η φιλοξενούμενη ασθενής έχεσε στο κρεβάτι της, κατούρησε στο διάδρομο, έκανε ένα τσιγαράκι, και εξήλθε λάθρα.

Πιθανώς αυτή να ήταν και η άποψή της για τους ανθρώπους που συνάντησε στο νοσοκομείο.
Θα συμφωνήσω μαζί της. Αν είχε πάρει τις κουράδες στα χέρια της και τις πασάλειβε με πάθος στις μούρες όλων αυτών των απαράδεκτων υποκειμένων, δεν θα είχα φέρει αντίρρηση.

Μάλλον όμως απλώς έκανε την ανάγκη της και έφυγε γιατί βαρέθηκε.

Πώς αντιστέκεσαι στην παρόρμηση να γίνεις μισάνθρωπος;

Εκείνη η χαμογελαστή καλημέρα του ψηλού παλικαριού ήταν το highlight της ημέρας μου.