Σήμερα με ρώτησαν τι μουσική ακούω.
Τι εύκολα που απαντούσα σ’αυτή την ερώτηση στο γυμνάσιο. Μου κότσαρα την ταμπελίτσα «ροκού» και ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι.
Πώς απαντάς όμως σε τέτοια ερώτηση στα 23;
Θεωρώντας, βεβαίως, ως βάση ότι οι άνθρωποι εξελισσόμαστε όσο μεγαλώνουμε. Διευρύνουμε τα μυαλά, εμπλουτίζουμε τις γνώσεις, πειραματιζόμαστε, δοκιμάζουμε. Δεν έχουμε μείνει, δηλαδή, οι ίδιοι άνθρωποι, στάσιμοι, έτσι όπως ήμασταν όταν πηγαίναμε σχολείο. Δε συμβαίνει σε όλους αυτό ε.
Η μουσική είναι τέχνη. Ποίηση, τρόπος ζωής, τρόπος έκφρασης, νοοτροπία, άποψη, συναίσθημα, σκέψεις. Δεν περιορίζεται. Οπότε, γιατί να καταπιεστείς με ένα είδος και μία ταμπέλα;
Δε θυμάμαι ποιος, μα κάποιος είχε απαντήσει σ’αυτή την ερώτηση κάπως έτσι: Ακούω τρία είδη μουσικής. Αυτή με την οποία με μεγάλωσαν, αυτή που άκουγα ως έφηβος, και αυτή που ανακαλύπτω καθώς μεγαλώνω.
Αυτό. Ακριβώς αυτό.
Ενδεικτικά.
1. The Doors – Whiskey, mystics and men
2. Patti Smith – Dancing barefoot
4. PJ Harvey – To bring you my love
5. The Gun Club – Mother of Earth
7. Squirrel Nut Zippers – Put a lid on it
9. Yeah Yeah Yeahs – Y control
11. Gogol Bordello – Think locally, fuck globally
12. Florence + the machine – No light, no light
13. Simple Minds – (Don’t you) Forget about me
14. The Burger Project – Bed of nails
15. Alice Cooper – Bed of nails
16. Ella Fitzgerald – It don’t mean a thing
17. Black Rebel Motorcycle Club – Red eyes and tears
18. Τρύπες – Πάρτυ στον 13ο όροφο
19. Μελίνα Τανάγρη – Βυζάκια έξω λοιπόν
21. Μάρκος Βαμβακάρης – Νόστιμο τρελό μικρό μου
22. The Lost Fingers – Touch me
23. Μικρούτσικος/Καββαδίας – Το μαχαίρι
25. Mogwai – Glasgow Mega Snake
[Να, και η playlist, οργανωμένα πράγματα, αμ τι]
Όσο γράφω, τόσο ελλιπής μου φαίνεται τούτη εδώ η λιστίτσα.
Και τόσο συνειδητοποιώ πόσο λίγες είναι οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες εκεί μέσα.
Γαμώτο της.
Director's Cut 
Σχολιάστε